Krew się leje, paznokcie się łamią.

                Uwaga, będzie brutalnie i wulgarnie. Będzie bez skrupułów, zasad i z ciosami poniżej pasa. Będzie o Prawie Dżungli.

                W ogóle nie wiem dlaczego serii wpisów o grach nie rozpocząłem właśnie od tej, mojej ulubionej. To już ze 3 lata będzie odkąd spotkaliśmy się pierwszy raz i była to z pewnością miłość od pierwszego wejrzenia, chociaż na dzień dobry dostałem przez łeb.

                Prawo Dżungli, Jungle Speed, Totem – jak zwał, tak zwał – zasady są takie same. Im więcej osób tym lepiej. Gra składa się z talii kart i totemu (berła), drewnianego kloca, który stoi pomiędzy graczami. 104 karty w czterech kolorach rozdaje się równo pomiędzy wszystkich uczestników siedzących w kółku dookoła berła. Grę rozpoczyna osoba, która… widziała małpę jako ostatnia. Żywą, pluszową, w TV (nie, wredna koleżanka się nie liczy). I od tej pory każdy po kolei odsłania po jednej karcie, OD SIEBIE (ciężko to niektórym pojąć), czyli tak, aby to inni wcześniej ją zobaczyli, najlepiej robić to bardzo szybko. Odsłonięte karty układamy na kupce przed nami. I tak sobie odsłaniamy te karty aż na powierzchni płaskiej (taka jest najwygodniejsza, polecam) pojawią się dwie karty o takich samych symbolach. Trzeba uważać, bo czasem karty na pierwszy rzut oka wydają się identyczne, ale po głębszej analizie wraz z użyciem przyrządów geometrycznych okazuje się, że wcale tak nie jest. Ale wracając do sedna, osoby, które odsłoniły karty z takimi samymi symbolami przystępują do walki, czyli kto pierwszy złapie totem, ten wygrywa. Jego karty i karty przegranego wędrują do puli tego drugiego. Bo w grze chodzi o to, żeby pozbyć się kart. Złapanie totemu w praktyce nie bywa takie proste. Co wtedy, kiedy dwie osoby złapią za totem na raz? Zasady mówią, że wygrywa osoba, której większa powierzchnia dłoni dotyka berła, ale czytając dalej dowiadujemy się, że w sumie to zasad nie ma i róbta co chceta. A więc fight! Wyrywajcie, gryźcie, szczypcie, szarpcie, serio! Widziałem lejącą się krew, dziesięciominutowe tarzanie się po podłodze, łamiące się paznokcie, a jak pisałem we wstępie sam dostałem z impetem w czoło, drewnianym klockiem z kantami.

Oprócz kart z symbolami w talii znajdują się karty z trzema symbolami specjalnymi. Wydaje mi się, że nie ma sensu wklejać zdjęcia każdej po kolei więc tylko je opiszę. Jedna z nich (dwie strzałki w różnych kolorach) zmienia zasady z gry z figur na kolory, więc od tego momentu jeżeli na stole pojawią się karty w tym samym kolorze łapiemy totem. Taka zmiana trwa do pierwszego pojedynku, później wracają figury. Kolejna karta (dwie strzałki w tym samym kolorze z końcami zawiniętymi do środka) oznacza, że wszyscy na raz łapią za totem, a osoba, której się uda złapać oddaje swoje uciułane karty pod berło. Te trafiają do kolejnej przegranej osoby jako bonus. Trzecia, ostatnia karta specjalna (dwie strzałki w tym samym kolorze z końcami wywiniętymi na zewnątrz) oznacza, że wszyscy gracze na 1, 2, 3, trzy, czte-ry czy inną wyliczankę wykładają przed siebie po karcie, no i trzeba wszystko szybko ogarnąć wzrokiem.

A co jeśli się pomylę i złapię za totem, kiedy nie biorę udziału w pojedynku? Zbierasz wszystkie karty od uczestników, którzy zdążyli je już wyłożyć.
A co jeśli przewrócę totem? Zbierasz wszystkie karty od uczestników, którzy zdążyli je już wyłożyć.
A co jeśli przewrócę totem, kiedy biorę udział w pojedynku? Rzucasz się za nim i walczysz!
Zwycięzcą zostaje osoba, która jako pierwsza pozbędzie się wszystkich kart, zakrytych jak i odkrytych.

                Mam nadzieję, że w miarę jasno wyjaśniłem zasady. Chociaż one bardzo lubią ewoluować podczas gry, co też jest plusem Prawa Dżungli. Gra jest naprawdę bardzo emocjonująca i z boku musi fajnie wyglądać, bo na przykład często grając w barze ludzie lubią nas obserwować. Niestety często też ludzie, którzy jeszcze nigdy w to nie grali boją się dołączyć, bo niby trudne, bo się boję, ale jeśli dadzą się przekonać to wpadają! A i śmiesznie jest, bo często się mylą.

                Prawo Dżungli polecam tym, którzy chcą poćwiczyć refleks, wyżyć się lub po prostu spędzić zajebiście czas przy ciekawej grze.

Źródła zdjęć:

http://www.planszomania.pl/zrecznosciowe/716/Prawo-dzungli.html

http://www.sklep.zagrajsam.pl/gry-imprezowe/722-prawo-dzungli.html

http://splanszowani.pl/prawo-dzungli-po-trupach-celu/